Vele handen samen maken het werk licht. Mijn schoonvader poot de patatten, zon en regen doen de planten groeien, schoonvader steekt de patatten uit, handjes en pootjes rapen de patatten op. Ik maak foto’s, daar heb je ook je handen aan vol.

De moestuin van tantehilde begon met een opdrachtje voor haar man. Het was half maart en de boer haalde net zijn traktor van stal om een of ander veld te gaan bewerken.

"Doe dit stukje wei er dan ook maar bij" zei ik tegen de boer. Een strook van 12m lang en 3m breed tussen de haag en de bessenstruiken. Ik had nog geen idee hoe ik het verder zou aanpakken, maar dit stukje weiland  zou een moestuin moeten worden.

Toen de traktor weer op stal ging, had ik een mooi stukje omgeploegde grond:

Maar het zwaarste werk moest nog komen: bedenken hoe en wat ik met die moestuin zou aanvangen. Ik markeerde met oude kasseistenen een wandelpad en strooide boomschors bovenop een laag karton (om het pad onkruidvrij te houden). Ik smeet een dikke laag compost over de aarde en toen belde ik een vriendin-met-een-grote-moestuin op en vertelde haar over mijn grootse plannen. Enthousiast als ze is, mailde ze mij dadelijk een schema waar en welke groenten ik moest zaaien en planten.

Voorzienig als mijn kinderen zijn, hadden ze wel al pompoenpitjes in kleine potjes gezaaid. Die waren netjes uitgekomen en hadden een boodschap bij zich: "wij willen watter..en frietjes"

Een week later had ik 8 bedden gevuld met plantgoed en rijkelijk overstrooid met stro (om onkruid tegen te houden en de grond vochtig te houden). Ik heb nooit water bij gegeven aan mijn groenten.  Mijn schoonvader bekijkt mijn hofke dan meewarig, maar ik ben een luie tuinierster en mijn groenten moeten maar een beetje voor zichzelf zorgen, ze moeten maar diepe wortels maken en zelf vocht gaan opzoeken.

Oh! het schoonste aan mijn hele hofke is de omheining. Op het stukje wei tussen de moestuin en de schuur staan regelmatig schapen te grazen. Om de dieren uit de moestuin te houden heb ik een afspanning van kastanjehout gezet en een klein electriciteitsdraadje. Om langs de kant van de moestuin in het weitje te geraken (of omgekeerd) staan er 2 houtblokken aan weerszijden van het houten hek. Als je benen lang genoeg zijn kan je er elegant overklimmen (hier nog met melkfles-witte-benen ergens in mei).  Als je wat kleiner bent, kan je het als krukje of podium gebruiken:

En hier zit ik dan te peinzen: "Groei dan toch! Komaan, groeien groentjes! …zou ik ze toch wat water geven?"

De gieters zijn ter decoratie blijven staan, ik heb het niet gedaan, water geven. De maanden mei en juni gaven spontaan overdadig water, zoveel dat er slechts één van de 6 pompoenplantjes het overleefde. Maar wie geeft er nu om pompoenen..

Want nu, zoveel maanden later, heb ik dikke sjieke kolen, sla, wortelen, erwten, bonen (ok, 1 struikje was niet genoeg), courgettes (ok, 2 struiken was echt teveel), paprika's, pepers, tomaten, bloemen (die we niet opeten),  selderij, spinazie, rabarber, artisjok en brave hendrik (nota aan mezelf: bel nog eens naar de vriendin-met-de-grote-moestuin hoe je dat klaarmaakt)

Vanaf ongeveer half juli tot half augustus, en als je pech hebt NOG langer, kunnen wij in feite geen gezinsactiviteiten plannen. Dan is de familie-agenda leeg, dan kunnen we ons niet present opgeven voor feestjes of andere bijeenkomsten. Vanaf half juli tot half augustus, dan moet je paraat staan voor de pikdorser. *zucht* Wat is het leven van een boerenvrouw toch hard *zucht*

Als eindelijk de hoogdag is aangebroken, ja, dan profiteer ik er ook van: dan nodig ik wat vriendinnen uit met kinderen en dan doen wij van aperitief drinken terwijl de mannen op het veld werken. En als de kinderen dan lang genoeg aan onze oren zagen (en onze fles bijna leeg is), dan geven we toe en lopen we hen achterna het veld op: er worden beurtrollen opgesteld wie mag meerijden in de pikdorser op het veld, of een ritje maakt met de traktor naar de molen.

Als de kar half gevuld is, sjotten we onze schoenen uit en nemen we een frisse duik in het graan:

Daarna verorberen we een halve meter pannekoeken:

Geen beter klimtuig dan een kar:

De dag nadien zet het feest zich voort:

Het stro wordt ingehaald:

(op zo een warme dagen doen we uiteraard aangepast schoeisel aan)

(en ik trok nog wel zo een ontzettend zot gezicht, spijtig dat je dat moet missen. Toch dankjewel Astertje voor deze familiefoto)

Enfin, op het einde van dit feest is de boer content, zijn vrouw ook, en zijn de kinderen vuil.

*oogst 2012*

*patattenoogst 2011*

*oogst 2010*