"Wij hebben al alles..wij hebben een warm huis, een kast met teveel kleren, een kamer met teveel speelgoed. Elke dag krijgen jullie warm eten en propere kleren. Jullie mogen naar school, scouts en muziekles gaan. Er zijn kinderen in de Filipijnen die niets meer hebben. Geen huis, geen eten, geen speelgoed. Er zijn zelfs kinderen van wie hun mama en papa zijn weggewaaid en die nu alleen op de wereld zijn. Waarom zouden wij niet voor één keer de kado's aan ons voorbij laten gaan en vragen aan Sinterklaas om het geld in plaats van aan ons speelgoed aan de kinderen van de Filipijnen te geven".
….
De twee oudsten, 13 en 11jr, keken begripvol en knikten stil instemmend.
Inez, 9jr, begon te huilen: "Ik vind dat zo erg wat er met die kinderen gebeurt"
Aster, 7jr: "Maar ik heb nog niet alles van lego friends"
en Winand, 5jr, dacht vooral na over welke vrienden op zijn feestje mogen komen en hoe hij kan ontsnappen aan de volgende warme maaltijd.
….
We lieten het een paar dagen bezinken, we wouden dat alle vijf de kinderen het begrepen en luidop zouden zeggen: "Ik ga akkoord".
De drie oudsten hadden niet veel uitleg nodig en begrepen de ernst van de situatie in de Filipijnen en de rijkdom van ons leven. Winand, de jongste, is eigenlijk onwetend en zal niet echt beseffen dat er kado's hadden moeten zijn als zijn zussen en broer ook niets krijgen.
Dat ze rond 6 december op de speelplaats niet zouden kunnen meepraten over welke kado's ze gekregen hadden, vond Aster het aller-ergste. "Maar dan kan jij fier vertellen dat je voor één keer geen kado krijgt en er wel een ander kind mee helpt". Het vooruitzicht van de kerstfeesten helpt natuurlijk ook, al hebben we daar de nadruk niet op gelegd. Het gaat er vooral over dat wij eigenlijk teveel hebben en anderen helemaal niets.
…
Dit jaar dus geen Sinterklaaskado's in ons huis. Het bedrag dat we normaal zouden uitgeven, storten we op Haiyan 21-21