En toen was het plotseling eind juni en had ik dit jaar nog geen 10 keer geblogd. Maar ik was dit jaar wél op tijd met het organiseren van een tof juffenkado! Al kwam de eindsprint echt op het einde en zijn de kadootjes vanavond pas klaar. Maar ziet, het is morgen toch nog wel een halve dag school, tijd genoeg om een kado'ke af te geven!

Het werd een vakantiekookboek voor de juf met alle lievelingsrecepten van de kinderen. 

Het hele idee van een kookboekje is eigenlijk gepikt van 't Internet: Mme Zsazsa maakte een vriendenboekje, en zij had dat idee op haar beurt gepikt van Vink. Maar omdat één van de juffen graag kookt, werd het hier een kookboekje. Dat vergde wat extra inspanning en medewerking van alle ouders, en extra huiswerk voor de kinderen. Maar ze hebben dat allemaal heel flink en heel stiekem gedaan. 

3 weken geleden deelde ik aan alle kinderen een dubbelgevouwen A4 uit waarop stond: 'Het lievelingsrecept van…'. Ze mochten thuis hun lievelingsgerecht, of een origineel familiegerecht noteren en er een mooie tekening bij maken. Daarna verzamelde ik alle recepten en bundelde alles per klas. Er kwamen toffe recepten binnen (en ik heb mijn eigen kookboek daarmee ook een beetje uitgebreid, hehe) en veel ouders hielpen hun jonge schrijvertjes:

(wat een schattige getekende wafel!)

Een elastiek houdt het hele boekje bij elkaar.  Zo kon ik blaadje per blaadje makkelijk bijvoegen als ik ze ingevuld terugkreeg. Dat was het plan. Uiteraard heb ik al die inkepingen vanavond moeten knippen. En een schone kaft schrijven! Maar omdat schoonschrift niet aan mij besteed is, deed ik het met carbonpapier (gekocht in het vooreurose tijdperk!)

Ondertussen zijn de boekjes al heel veel keer opengelegd en weer dicht en blijkt het rekkersysteem toch niet zo bestand tegen kreukels. Maar een kookboek is om gebruikt te worden, dus smakelijk juffen en een fijne vakantie!

 

"Wij hebben al alles..wij hebben een warm huis, een kast met teveel kleren, een kamer met teveel speelgoed. Elke dag krijgen jullie warm eten en propere kleren. Jullie mogen naar school, scouts en muziekles gaan. Er zijn kinderen in de Filipijnen die niets meer hebben. Geen huis, geen eten, geen speelgoed. Er zijn zelfs kinderen van wie hun mama en papa zijn weggewaaid en die nu alleen op de wereld zijn. Waarom zouden wij niet voor één keer de kado's aan ons voorbij laten gaan en vragen aan Sinterklaas om het geld in plaats van aan ons speelgoed aan de kinderen van de Filipijnen te geven".

….

De twee oudsten, 13 en 11jr,  keken begripvol en knikten stil instemmend.

Inez, 9jr, begon te huilen: "Ik vind dat zo erg wat er met die kinderen gebeurt"

Aster, 7jr: "Maar ik heb nog niet alles van lego friends"

en Winand, 5jr, dacht vooral na over welke vrienden op zijn feestje mogen komen en hoe hij kan ontsnappen aan de volgende warme maaltijd.

….

 

We lieten het een paar dagen bezinken, we wouden dat alle vijf de kinderen het begrepen en luidop zouden zeggen: "Ik ga akkoord".

De drie oudsten hadden niet veel uitleg nodig en begrepen de ernst van de situatie in de Filipijnen en de rijkdom van ons leven. Winand, de jongste, is eigenlijk onwetend en zal niet echt beseffen dat er kado's hadden moeten zijn als zijn zussen en broer ook niets krijgen.

Dat ze rond 6 december op de speelplaats niet zouden kunnen meepraten over welke kado's ze gekregen hadden, vond Aster het aller-ergste. "Maar dan kan jij fier vertellen dat je voor één keer geen kado krijgt en er wel een ander kind mee helpt". Het vooruitzicht van de kerstfeesten helpt natuurlijk ook, al hebben we daar de nadruk niet op gelegd. Het gaat er vooral over dat wij eigenlijk teveel hebben en anderen helemaal niets.

…

Dit jaar dus geen Sinterklaaskado's in ons huis. Het bedrag dat we normaal zouden uitgeven, storten we op Haiyan 21-21

 

 

Oh zeg, dat die Zanne van Riet al kan fietsen daar ben ik zo zwaar jaloers van! Ik was nochtans fier op mijn kale fiets: bekijk dat eens goed: daar staat GEEN kinderstoeltje meer op he! Voor het eerst sinds 12 jaar! Ik kan daar fietszakken aanhangen vanaf nu! Ik kan zonder gereddel en gerammel fietsen! Jeeuj!

Maar vandaag las en zag ik bij Levenmetliv dat de driejarige (DRIE!) kan fietsen! Diepe jaloersheid treft mijn hart, ik zit nog met een vijfjarige aanhanger:

Winand: "Ik kan wel fietsen, maar dan moet ik kniebeschermers hebben".

Hij moest even slikken toen hij zag dat ik die items uit de kast haalde en ze rond zijn knietjes bond.

"Jamaar, ik kan echt fietsen"…sputterde hij, "…als ik later groot ben".

Fietstochtjes eindigen bij ons helaas ook dikwijls in te harde stenen en bloedende knieën of platte banden…

Gelukkig worden we altijd hartelijk verwelkomt bij thuiskomst en zijn tranen dan snel vergeten:

Voor ’t eerst in een groot bed. Een GROOT bed! Mijn kleintje is bijna vijf jaar en hij sliep tot nu toe in een spijlenbed. Een babybed dus nog, maar hij wou dat zelf…

*jij bent mijn kleine baby toch nog he?*

Nu werd het stilaan tijd om het door te geven aan zijn nichtje. Gelukkig dat er nichtjes bestaan die snel uit hun wiegje groeien. Want ik vind dat tof, spullen doorgeven. Ik ben er vanaf, en iemand anders heeft er plezier aan.

*zou zo een klein ventje niet vallen uit zo een groot bed?*

Het bed (en alle andere bedden hier in huis) behoort tot de originele inboedel van de boerderij. Het stond oorspronkelijk op “de knecht zijn kamer” (alle kamers hebben een naam in dit huis). In die kamer sliep mijn schoonvader destijds. Het bed wordt dus doorgegeven van grootvader op kleinzoon. Het is het stevigste bed dat je je kan indenken: Het sterkste bed voor het kleinste ventje.

*ik hoop dat ik hem morgen nog terugvind in dat grote bed*

Nu moet ik alleen nog zorgen dat hij ook gaat slapen, en niet zijn knuffels blijft herschikken:

Misschien moet ik het licht maar eens uitdoen en de deur dicht…

Slaapwel,  Kusje, Knuffel, “Liefde”

Gelukkig blijft het slaapwelritueel nog hetzelfde…